शान्तिको नयाँ बिहान: एक सानो देशको अदम्य साहस र युद्ध अन्त्यको कथा

अन्ततः सम्भावित रुपमा आणविक हतियार भएका शक्तिशाली राष्ट्रहरुबीचको एक भयावह र नाटकीय युद्ध एउटा ऐतिहासिक युद्धबिरामसहित समाप्त भएको छ। यो कुनै सामान्य सम्झौता होइन—यो कथा हो साहस, दबाब, र कूटनीतिक कौशलको।

यो संघर्षले केवल मध्यपूर्वलाई होइन, सम्पूर्ण विश्वलाई त्रासको छायाँमा राख्यो। तर आज हामी एउटा यस्तो विहानीमा उभिएका छौं, जहाँ युद्धको अन्त्यले आशाको किरण देखिएको छ।

ट्रम्पको कठोर तर निर्णायक कदम

अमेरिकी राष्ट्रपति डोनाल्ड ट्रम्प, जो आफ्नो कार्यकालभर विवाद र आलोचनाको घेरामा थिए, यस घटनाका केन्द्रिय पात्रमध्ये एक बने। उनले जब युद्धबिरामको घोषणा गरे, इरान र इजरायलले सुरुवातमा मानेनन्। लडाइँ यथावत् चलिरह्यो, र विश्व चकित भयो—यो कस्तो युद्धबिराम?

तर ट्रम्पले सामान्य कूटनीतिक पथ होइन, कडा दबाबको मार्ग रोजे। अमेरिकी स्टेल्थ बम्बरहरू प्रयोग गरेर इरानका प्रमुख आणविक केन्द्रहरूमा आक्रमण गरियो। यस कदमले इरानलाई वार्ताको टेबलमा आउन बाध्य बनायो।

युद्ध रोक्नको लागि बल प्रयोग विवादास्पद हुन्छ, तर यदि त्यसले दशकौंको दुश्मनीलाई संवादमा रूपान्तरण गर्छ भने त्यसलाई इतिहासले बेवास्ता गर्न सक्दैन।

कतार: एक सानो देश, ठूलो योगदान

तर यो कहानीको दोस्रो नायक अझै महत्त्वपूर्ण छ—कतार। अरब राष्ट्रहरूको बिचमा रहेको यो सानो, धनी, र अत्यन्त कूटनीतिक राष्ट्रले जुन कार्य गर्‍यो, त्यो चमत्कारभन्दा कम थिएन।

कतारले केवल देखावटी मध्यस्थता गरेन, उसले युद्धको बीचमा शान्तिको लागि आफ्नो भूमि, आफ्नो सुरक्षा, र आफ्नो धैर्य सबै दाउमा राख्यो।

इरानी मिसाइलहरू कतारस्थित अमेरिकी सैन्य अड्डामा खसे पनि, कतारले प्रतिघात गरेन। उसले संवादको ढोका खुला राख्यो, र अमेरिका–इरान–इजरायलको बिचमा शान्ति वार्तालाई निरन्तरता दियो।

एक सन्तुलन: दबाब र संवाद

यो युद्धबिराम सम्भव भयो किनकि दुई फरक तर पूरक शक्तिहरूले आ–आफ्नो भूमिका निर्वाह गरे। ट्रम्पले दबाब सिर्जना गरे, कतारले संवादको मञ्च तयार गर्‍यो।

कहिलेकाहीँ, इतिहास बदल्न बल आवश्यक हुन्छ। तर त्यो बललाई दिशा दिने कूटनीति नहोस् भने शान्ति सम्भव हुँदैन। यस घटनाले हामीलाई यही पाठ दिन्छ।

इतिहास कसलाई सम्झन्छ?

इतिहासले सधैं युद्ध सुरु गर्नेलाई होइन, युद्ध अन्त्य गर्नेलाई सम्झन्छ। ट्रम्पले निर्णायक कदम चालेर द्वन्दलाई वार्तामा बदले, कतारले आफ्नो धैर्य र कूटनीतिक कौशल देखाएर युद्ध रोक्ने सम्भावना सिर्जना गर्‍यो।

आज पनि अविश्वास, शंका, र राजनीतिक जटिलता कायमै छन्। तर यो युद्धबिरामले आशा बाँचेको छ। र जब आशा बाँच्छ, शान्तिको सम्भावना बाँच्छ।